Hobit. Czyli o tym jak bez konsekwencji i wyrzutów sumienia ukraść kilka milionów.

            Na ostatnią część Hobbita czekałem z niecierpliwością. Nie dając się sprowokować różnymi opiniami (najczęściej nie pochlebnymi) wreszcie wybrałem się do kina żeby móc samemu sprawdzić skąd ta cała wrzawa wokół filmu. Niestety, sprawdziły się moje najgorsze obawy i owe nie pochlebne plotki jakich zdążyłem się już naczytać i nasłuchać okazały się prawdą. Muszę przyznać, że już dawno się tak nie zawiodłem na jakimś filmie. Z tej feralnej historii wynikają jednak dwie dobre sprawy: pierwsza, to taka, że mam o czym pisać, druga to przypomnienie sobie ważnej lekcji mówiącej o tym żeby nie wiązać zbyt wielkich oczekiwań z filmem zanim się go nie zobaczy.

            Tolkien to marka sama w sobie. Wie, lub przynajmniej domyśla się tego, każdy myślący człowiek. Marka sprawdzona i dobra, która do dzisiaj sprzedaje się doskonale i na której wyrosło już kilka pokoleń fanów Śródziemia, czy fantasy w ogóle. Każda książka autora jest maksymalnie dopieszczona i nawet jeśli nie zdążył on o to zadbać za życia, to doskonale się w tej roli spisuje jego syn. Hobbit to nieco ponad trzysta stron magicznego tekstu, który pobudzał fantazję wielu twórców przed Peterem Jacksonem, o którym z kolei trzeba jasno powiedzieć: Władca Pierścieni to było Twoje dzieło życia stary, ale Hobbitem się pogrzebałeś. Do czasu obejrzenia Hobbita(tak ostatniej jego części, jak i jej poprzedniczki – pierwszą część uznaję akurat za dość dobrą, może dlatego dałem się tak potwornie nabrać?) szanowałem Petera Jacksona. Teraz uważam, że rządza pieniądza zrobiła z niego nie tylko kłamcę i aroganta, ale przede wszystkim złodzieja. Bazując na twórczości Tolkiena, której jak udowodnił zupełnie nie zrozumiał, naciągnął kilkadziesiąt tysięcy ludzi na obejrzenie jego mam nadzieję ostatniego filmu. Na pewno ostatniego z dziedziny Tolkiena, ponieważ syn autora zabrał rozbisurmanionym filmowcom prawa autorskie do dzieł ojca – w imieniu wszystkich fanów J. R. R. Tolkiena, dziękuję Christopher. Żeby tego było mało kina szły tak dzielnie za przykładem złodziei z fabryki snów, że na projekcje 3D(z dopłatą rzecz jasna) wpuszczano ludzi z „jednorazowymi” okularami, które współpracują tylko i wyłącznie z tym filmem. Nie wiadomo czy śmiać się czy płakać, ja osobiście po obejrzeniu filmu miałem ochotę urwać komuś łeb… domyślacie się komu J.

            Do samego obrazu pod względem technicznym nie mam większych zastrzeżeń. Problemy zaczynają się na poziomie przekładu. Pierwszych kilkadziesiąt minut – konkretnie do momentu gdy Thorin nie stawia czoła obłędowi – daje wrażenie pięknego końca filmów o Hobbicie. Do tego momentu można by powiedzieć, że film rehabilituje swoją poprzednią część i właściwie zamyka trylogię(o rozbiciu książeczki dla dzieci na trzy, ponad dwu godzinne filmy nawet się nie wypowiem). Niestety to co musimy obejrzeć później to najpiękniejsza[1] filmowa porażka 2014 roku i gwóźdź do trumny Petera Jacksona jako poważnego reżysera. Z całego sensu książki nie zostaje tutaj już nic. Absurd goni absurd, a ukoronowaniem wszelkich idiotyzmów, które możemy zaobserwować na ekranie są walki niczym z Matrixa(dla niektórych bohaterów grawitacja zdaje się po prostu nie istnieć). Żeby choć trochę unaocznić błędy jakich dopuścili się twórcy wypiszę po prostu w punktach te najgłupsze elementy, które być może pozwolą Wam podjąć dobrą decyzję, nie wybrać się do kina i zaoszczędzić nieco pieniędzy:

• Thorin nie walczy toporem, ale mieczem, a na koniec filmu nie odzyskuje Orkrista, ani nawet Arcyklejnotu, który po prostu znika. Żeby było weselej z całego patosu śmierci Thorina zrobiono zwyczajną rąbankę. W podobny niegodny sposób ukazano śmierć Filiego i Kiliego.
• Szeroko pojęci zielonoskórzy noszą na sobie ciężkie zbroje, mimo to wieśniacy chlastają ich bez najmniejszego problemu czym tylko mogą, a Bilbo zabija je za jednym strzałem… rzucając im w głowę kamyczkami. Skuteczność przeciwników jest żadna, a pomysły na ich nowe rodzaje sprowadzają ich obecność do bawiącego widza mięsa armatniego.
• Pojawiają się krasnoludy, ale niestety ukazani są dość miernie, żeby nie powiedzieć śmiesznie. Sam Dain wali z bani wszystko co się rusza po czym jakby nigdy nic strzela piątkę z Thorinem na polu bitwy. Krasnoludy dysponują również kozicami, które pojawiają się w zupełnie niewytłumaczalny sposób. Same również mają tendencję do przenoszenia się magicznie w czasie i miejscu – ot takie małe przeoczenie.
• Beorn i Orły to armia, którą sprowadza Radagast… jego tam nie było, a Beornowi odebrano nawet chwałę z zabicia Bolga, prawdziwego głównodowodzącego armii zła w Bitwie Pięciu Armii.

            Mógłbym tak długo, ale jestem już wystarczająco zniesmaczony. Zdążyliście już zauważyć, że nie jest to typowa recenzja. To raczej zażalenie na faktyczny stan rzeczy. Moim skromnym zdaniem Jackson chciał chyba pokazać, że lepiej napisałby Hobbita od samego Tolkiena. Tym samym napluł zarówno na spuściznę legendarnego pisarza jak i na zaufanie i oczekiwania jego fanów(swoich zresztą także).

Filmu nie udało mu się zrobić, za to dowiódł swojej pychy, chciwości i arogancji. Czego by się jednak nie napisało nie ulega wątpliwości, że po skradzeniu z kieszeni widzów kilku milionów dolarów, Petera Jacksona na pewno nie nękają wyrzuty sumienia. Mam nadzieję, że w 2015 unikniemy tak bezczelnych zagrań ze strony filmowców. Tego życzę przy okazji tej pierwszej recenzji w tym roku zarówno sobie, jak i Wam.

Ocena: 2/6

---

[1] Piszę „najpiękniejsza” ponieważ trzyma stylistykę poprzednich filmów, a zatem również Władcy Pierścieni. Jest to jednak wyłącznie stylistyka wizualna. Z tego też powodu nie rozpisuję się o kostiumach, grze aktorskiej czy zdjęciach. Te są bez zarzutów: jeśli akceptowaliście te elementy we Władcy Pierścieni, to i tutaj będą się one podobały.